Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε τους εαυτούς μας φιλόζωους – λατρεύουμε τα χαριτωμένα και όμορφα κατοικίδιά μας ή τα μαγευτικά άγρια ζώα που μπορεί να δούμε στην αυλή μας, στην τηλεόραση ή σε φωτογραφίες. [...] Είναι δύσκολο να μην αγαπούμε αυτά τα ζώα, αφού τα έχουμε γνωρίσει με πολύ τρυφερό τρόπο – μερικά κάθονται δίπλα μας στον καναπέ ενώ άλλα «ξεπηδούν» από τις οθόνες ή τις σελίδες και «κατοικούν» στην φαντασία μας.
 |
| Βιολογική φάρμα, Ισπανία, 2010 |
Ωστόσο όλα αυτά τα ζώα, αποτελούν μόνο ένα μικρό ποσοστό των ζώων που «μοιράζονται» τη ζωή τους μαζί μας. Πολλά άλλα ζώα, δεν τα βλέπουμε ποτέ – όπως αυτά που παραμένουν έγκλειστα σε κιβώτια ή κλουβιά σε εκτροφεία γούνας ή βιομηχανικές φάρμες και εκείνα που περνούν τη ζωή τους σε κλουβιά όπου βασανίζονται στο όνομα των πειραμάτων για την ιατρική ή για προϊόντα προσωπικής υγιεινής.
 |
| Πολική αρκούδα, Ζωολογικός κήπος, Καναδάς, 2005 |
Ακόμα, άλλα τα βλέπουμε, αλλά οι ζωές τους δεν καταχωρούνται πλήρως στην συνείδηση μας καθώς η παρουσία τους μοιάζει με κάτι παρόμοιο με το παραδοσιακό ή το φυσιολογικό, κάτι που δεν αμφισβητούμε – όπως τα δελφίνια και οι όρκες που εκτελούν άλματα και κόλπα για το κοινό των θαλάσσιων πάρκων ή οι πιγκουίνοι, οι πολικές αρκούδες, τα φίδια ή τα meerkat (=Suricata suricatta, μικρά θηλαστικά που ανήκουν στην οικογένεια mongoos) που μας κοιτάζουν πίσω από το τζάμι ως εκθέματα σε ζωολογικούς κήπους.
Όπως μας λέει η Καναδή φωτορεπόρτερ Jo-Anne McArthur, «είναι το σύνολο των ζώων που βρίσκονται κοντά μας κάθε μέρα» εκείνα που τελικά «παραμένουν αόρατα.»
«Είναι φαντάσματα,» λέει. «Είναι ‘παϊδάκια’, ‘δέρμα’, ή η οδοντόκρεμά μας. Τα ζώα που είναι αυτά τα προϊόντα είναι άτομα με ενσυναίσθηση, όχι παϊδάκι αλλά ένα γουρούνι, όχι δέρμα αλλά μία αγελάδα, όχι ένα προϊόν αλλά ένα κουνέλι που χρησιμοποιήθηκε στις δοκιμές».
Ακριβώς αυτά τα ζώα – και τη σχέση μας μαζί τους – είναι αυτό που η McArthur καταγράφει τα τελευταία 10 χρόνια στην εργασία της και στο βιβλίο της “We Animals.” [...]
Λέει ότι ήθελε ο τίτλος να «καταδείξει το γεγονός ότι είμαστε όλοι το ίδιο, όλοι ενσυναίσθητοι , σε όλους μας αξίζει να βρισκόμαστε εδώ σε αυτόν τον πλανήτη, όλοι μας με τις δικές μας επιθυμίες και στόχους και δικαιώματα», σε μία απόπειρα να μειώσει την απόσταση και τον διαχωρισμό που τόσο συχνά υπάρχει μεταξύ μας.
«Αν μπορούσαμε να δούμε και να θυμηθούμε ότι όλοι είμαστε ζώα, ίσως να αρχίζαμε να αντιμετωπίζουμε τους μη ανθρώπινους συγγενείς μας με περισσότερο σεβασμό», αναφέρει. [...]
Αν και η McArthur έχει γνωρίσει ζώα σε όλο τον κόσμο – εκατοντάδες χιλιάδες, γράφει στο βιβλίο της – μία από τις καθοριστικές στιγμές που έζησε ως φωτορεπόρτερ ήταν στην αρχή της καριέρας της, όταν ακόμη η αγάπη της για τη φωτογραφία εξελισσόταν.
Το 1998, επισκέφθηκε έναν ερασιτεχνικό ζωολογικό κήπο με την οικογένειά της και φωτογράφησε ένα γαϊδουράκι, μία εμπειρία που διηγείται στην καταπληκτική εισαγωγή του βιβλίου της. Παρατήρησε το περιβάλλον του ζώου – ένα «γυμνό» κλουβί με φράκτη να το περικυκλώνει, με μια επιγραφή που έγραφε απλά, «Γαϊδούρι».
Εκεί συνειδητοποίησε ότι «τίποτα το εκπαιδευτικό δεν είχε η εμπειρία» και ότι «δεν υπήρχε κάποια σχέση με το ζώο» και ότι «το σενάριο ήταν προσβλητικό και για τους δύο».
«Αναρωτήθηκα αν κάποιος στα αλήθεια κοιτούσε όλο αυτό ,αν έβλεπε τελικά κάτι. Η χρησιμοποίηση των ζώων από εμάς είναι τόσο πολιτισμικά ριζωμένη , είναι σχεδόν αόρατη. Αλλά όχι για μένα. Και έτσι ξεκίνησα την δουλειά μου, τεκμηριώνοντας την χρήση και την κατάχρηση των ζώων από μας σε όλο τον κόσμο» λέει.
Η McArtur συνεχίζει το έργο της μέρα με τη μέρα και μας λέει ότι πάντα θα εργάζεται στο project «Εμείς τα ζώα». Είναι ένα project που πραγματοποιεί δια μέσου των φωτογραφιών της , αλλά επίσης διαμέσου συνεργασιών με άλλους καλλιτέχνες, σκηνοθέτες (όπως τη Liz Marshall του “Ghosts in Our Machine”), και οργανώσεις υπεράσπισης των ζώων.
Το project επίσης έχει ένα εκπαιδευτικό κλάδο που ονομάζεται We Animals Humane Education Program, όπου η McArthur επισκέπτεται σχολεία και κάνει παρουσιάσεις των φωτογραφιών και των ιστοριών που συλλέγει εδώ και χρόνια που πραγματεύονται όχι μόνο τα «αόρατα ζώα των ζωών μας» αλλά επίσης «ιστορίες αγάπης και ελευθερίας».
Επιπλέον, υπάρχει ένα νέο βιβλίο στα σκαριά, μας λέει, αν και επί του παρόντος είναι ακόμα στο στάδιο της έρευνας. Τελικά, μέσα από το φωτογραφικό της έργο, αυτό που θέλει είναι να μας καλέσει όλους να κοιτάξουμε πέρα από τους εαυτούς μας.
«Θα ήθελα να ζητήσω από τους ανθρώπους να έχουν το κουράγιο να κοιτάξουν, και να ΔΟΥΝ πραγματικά, και όχι να γυρίσουν το κεφάλι τους από την άλλη".
Πηγές:
1.http://www.onegreenplanet.org/animalsandnature/jo-anne-mcarthurs-new-book-shines-a-heartbreaking-spotlight-on-invisible-animals-photos/
2.http://www.weanimals.org/
All images: Jo-Anne McArthur / We Animals
