Βιβλίο: Μαρκ Τουέιν - Η ιστορία ενός σκυλιού

Αναδημοσίευση από τη σελίδα των εκδόσεων Κυαναυγή στο facebook:

 

Το ιστορικό γεγονός:
Η 10η Δεκεμβρίου 1907 ήταν μέρα κοινωνικών αναταραχών στο Λονδίνο, για λόγους που δεν ακούει κάποιος συχνά. Η αιτία ήταν το λεγόμενο Brown Dog Affair - τα φριχτά πειράματα που υπέστη ένας σκύλος, η δημοσιοποίηση του γεγονότος και τα επακόλουθα αυτής. Από τη μια μεριά ήταν χίλιοι φοιτητές ιατρικής που υπερασπίζονταν το δικαίωμά τους στον βασανισμό ζώων για ιατρικούς(?) λόγους· από την άλλη ήταν μερικές εκατοντάδες από εκείνες τις κυρίες με τα ωραία φουστάνια και τα πλατιά καπέλα, aka σουφραζέτες, μαζί με αρκετούς συνδικαλιστές και 400 αστυνομικούς (ναι, αστυνομικούς).

Οι Σουηδέζες Lizzy Lind af Hageby και Leisa Katherine Schartau, φεμινίστριες και πολέμιες των πειραμάτων στα ζώα (τα δύο κινήματα τότε απαρτίζονταν από τα ίδια σχεδόν πρόσωπα), ως φοιτήτριες ιατρικής παρακολούθησαν από κοντά πολλά πειράματα σε ζώα και εκτός των νόμιμων μεν φρικιαστικών δε πειραμάτων, διαπίστωσαν και τη διεξαγωγή πολλών παράνομων πειραμάτων (βρείτε μου ένα σύννεφο να πέσω). Με αφορμή ένα από αυτά τα παράνομα πειράματα που διεξήχθη πάνω σε ένα καφετί τεριέ, με τη βοήθεια της τεράστιας Frances Power Cobbe και με δικηγόρο τον Stephen Coleridge (δισέγγονο του δημιουργού της Μπάλαντας του Γεροναυτικού), αποφάσισαν να κινηθούν νομικά εναντίον του πειραματιστή William Bayliss (γνωστό για την ανακάλυψη των ορμονών). Οι ενάγοντες γνώριζαν από την αρχή την προδιαγεγραμμένη τους ήττα, μέσα από αυτή την κίνηση, όμως, κατάφεραν να προκαλέσουν μια δημοσιότητα άνευ προηγούμενου γύρω από το ζήτημα των πειραμάτων. Σύντομα καλέστηκαν συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις, οι οποίες κατέληγαν σε συγκρούσεις, με εκείνη της 10ης Δεκέμβρη να είναι η μεγαλύτερη.

Το άγαλμα:
Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1906, και εν τω μέσω της αντιπαράθεσης, οι σουφραζέτες είχαν ανεγείρει ένα άγαλμα του καφετιού σκύλου στην εργατική συνοικία του Μπάτερσι στο νότιο Λονδίνο (στα αποκαλυπτήρια παρευρέθη και ο Μπέρναρντ Σω). Οι επιθέσεις, όμως, των φοιτητών ιατρικής στο άγαλμα έγιναν συχνό φαινόμενο και τελικά το άγαλμα κατέληξε να φρουρείται από την αστυνομία επί 24ώρου βάσεως. Aυτή η σουρεαλιστική κατάσταση έλαβε τέλος το 1910, όταν τα ηνία της δημοτικής αρχής του Μπάτερσι ανέλαβαν οι Τόρηδες και απομάκρυναν το άγαλμα. Το 1985 ένα νέο άγαλμα του σκύλου τοποθετήθηκε στο πάρκο του Μπάτερσι, το 1992 οι Τόρηδες το κατέβασαν και πάλι αλλά το 1994 το άγαλμα ξαναεμφανίστηκε στο πάρκο, σε ένα απομονωμένο σημείο που για να το βρει κάποιος πρέπει να ψάξει αρκετά.

Η (όχι και πάρα πολύ) άσχετη προσωπική ιστορία:
Εγώ τον χειμώνα του 2010 βρέθηκα πρώτη φορά στο πάρκο του Μπάτερσι, έψαξα αρκετά και βρήκα το άγαλμα. Ήταν όπως στις φωτογραφίες, με πολλή περισσότερη ένταση μέσα του και με δύο λουλούδια ακουμπισμένα πάνω του. Τα κομμένα λουλούδια δεν μου άρεσαν ποτέ και η εικόνα τους μου φάνηκε μάλλον αντιαισθητική. Λίγο πριν αποχωρήσω από το σημείο, εμφανίστηκε μια ηλικιωμένη κυρία με το σκυλί της. Με βλέπει και μου χαμογελάει. «Ξέρεις τι είναι αυτό;» με ρωτάει. «Ξέρω», της απαντάω, «γι' αυτό ήρθα εδώ. Εσείς ξέρετε;» ρωτάω χαζά και μάλλον αντανακλαστικά. «Φυσικά και ξέρω, έρχομαι εδώ κάθε μέρα και του αλλάζω τα λουλούδια». Τα κομμένα λουλούδια μου φάνηκαν σχεδόν όμορφα εκείνη τη μέρα... Το 2013 βρέθηκα πάλι εκεί. Έψαχνα για λουλούδια στο άγαλμα αλλά μάταια.

Τι σχέση έχει η Κυαναυγή με όλα αυτά:
Μαρκ Τουέιν - Η ιστορία ενός σκυλιού. Το μικρό διήγημα που έγραψε ο Μαρκ Τουέιν με αφορμή τον αδικοχαμένο καφετί σκύλο. Καλή ανάγνωση!

http://www.kianavgi.gr

Η προβληματική αντίληψη της φιλοζωίας

αναδημοσίευση από: http://exodospress.gr/provlimatiki-antilipsi-tis-filozoias/

Συχνά στην καθημερινότητά μας συναντάμε λέξεις οι οποίες είτε έχουν χάσει το νόημά τους είτε το περιεχόμενό τους είναι διαστρεβλωμένο ή αλλοιωμένο σε τέτοιο βαθμό, που κάθε προσπάθεια επανάκτησης του αρχικού τους νοήματος είναι μάλλον καταδικασμένο.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη λέξη «φιλοζωία».

Αν και η ετυμολογία της λέξης της δίνει ένα αόριστο και γενικό περιεχόμενο, η πλειονότητα των ανθρώπων όταν ακούει τον όρο έχει κατά νου ένα περιεχόμενο αρκετά πιο ειδικό, και γι’ αυτούς η φιλοζωία περιορίζεται συγκεκριμένα στη θετική προδιάθεση απέναντι σε σκύλους και γάτες.

Για να προλάβω τις διάφορες ενστάσεις που μπορεί να εγείρει η παραπάνω διατύπωση, θα πω ότι αναγνωρίζω ότι ένα μέρος του φιλοζωικού κινήματος καταπιάνεται με ζητήματα που ξεφεύγουν από το στενό αυτό πλαίσιο και ενδιαφέρονται εξίσου για τα αιχμάλωτα ζώα (σε τσίρκα, ζωολογικούς κήπους κ.λπ.), για τα υπό εξαφάνιση ζώα που δολοφονούνται από λάτρεις της κουλτούρας του αίματος παράνομα (όπως οι ελέφαντες ή οι φάλαινες) ή νόμιμα (όπως οι λαγοί, οι πάπιες ή τα αγριογούρουνα) ή για τα διάφορα προκλητικά μακάβρια έθιμα (όπως οι ταυρομαχίες ή οι μαζικές τελετουργικές σφαγές βουβαλιών στο Νεπάλ).

Ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη τα παραπάνω, όμως, συνεχίζουν να υπάρχουν περιπτώσεις βάναυσης κακοποίησης ζώων, οι οποίες όχι απλά δεν καταδικάζονται αλλά επικροτούνται κιόλας: αυτές οι περιπτώσεις είναι τα ζώα που εκτρέφονται για τη σάρκα τους.

Αστικό κατάλοιπο

Αυτό που αποκαλούμε σήμερα φιλοζωία είναι -ας μου επιτραπεί ο όρος- ένα αστικό κατάλοιπο περασμένων δεκαετιών, το οποίο δεν προκαλεί την κριτική σκέψη, υφίσταται ως αυτοσκοπός και λειτουργεί αποπροσανατολιστικά προς την ουσιαστική χειραφέτηση των ζώων.

Αυτό συνεπάγεται ότι κρίσιμα ερωτήματα όπως αυτά της εξημέρωσης, της θέσης της εκμετάλλευσης των ζώων μέσα τον καπιταλισμό, της ταυτότητας του ζώου ως εμπορεύματος και της ιδιότητας που μπορεί εκείνο να φέρει ως «παραγωγικό» ζώο ή ζώο «συντροφιάς» -όπως κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται- δεν τίθενται ποτέ.

Επιπλέον, μιλώντας με αριθμούς, η φιλοζωία καταπιάνεται με ένα πολύ μικρό τμήμα της υπάρχουσας βαναυσότητας που υφίστανται τα ζώα, δεδομένου ότι, αν εξαιρέσουμε όσα πεθαίνουν μάταια στα εργαστήρια (με την πλειονότητα εξ αυτών να είναι ποντίκια), τα εκτρεφόμενα ζώα αποτελούν το 99% των περιπτώσεων που βασανίζονται και πεθαίνουν από ανθρώπινο χέρι.

Ηθική σχιζοφρένεια

Η ηθική σχιζοφρένεια που διακατέχει την κοινωνία στο σύνολό της -ο παράλογος τρόπος, δηλαδή, κατά τον οποίο κάποιος λατρεύει ένα ζώο αλλά καταδικάζει στον θάνατο ένα άλλο- καθρεφτίζεται στο φιλοζωικό κίνημα σε εξίσου μεγάλο βαθμό.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο άνθρωποι που εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την κακοποίηση των ζώων συντροφιάς με ιδιαίτερη οργή και μαχητικότητα, να αρνούνται να αποδεχτούν ότι το επόμενο βήμα αυτής της λογικής και συναισθηματικής προσέγγισης οφείλει να τους οδηγήσει στην υιοθέτηση μιας αναίμακτης διατροφής.

Η δικαιολογία του πολιτισμικού σχετικισμού είναι ανεπαρκής για τον παγκόσμιο πολίτη του 21ου αιώνα, όπως ανεπαρκείς έχουν αποδειχτεί και οι διάφορες επιστημονικές προφάσεις που έχουν κατά καιρούς προκύψει.

Το μεγαλύτερο «αμάρτημα» της φιλοζωίας όμως είναι ότι, εστιάζοντας διαρκώς στην παράνομη κακοποίηση σκυλιών και γατιών, με έμμεσο τρόπο κανονικοποιεί και νομιμοποιεί ηθικά τη θεσμοθετημένη κακοποίηση των εκτρεφόμενων ζώων.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι -ειδικά στην Ελλάδα- το μέγεθος της κακοποίησης των ζώων συντροφιάς έχει φτάσει σε επίπεδα ανείπωτης φρίκης και διαστροφής και είναι ίσως αδύνατον να κλείσει κάποιος τα μάτια σε αυτήν τη φρίκη στην οποία είμαστε όλοι καθημερινά μάρτυρες.

Οφείλουμε ωστόσο να αντιλαμβανόμαστε ότι η βιομηχανοποιημένη φρίκη που συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των εκτροφείων και της οποίας δεν είμαστε μάρτυρες, ξεπερνάει αυτή που βιώνουν τα ζώα συντροφιάς.

Αυτή η διατύπωση δεν αποτελεί σύγκριση των δεινών που υφίστανται τα ζώα στην εκάστοτε περίπτωση αλλά πρέπει να γίνει σαφές και κατανοητό από όλους μας ότι το πρόβλημά μας ως κοινωνία δεν είναι η εξαίρεση που αποτελούν οι ψυχικά άρρωστοι, οι διεστραμμένοι ή οι απλά κακοί άνθρωποι που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες που είναι καταδικαστέες από όλους.

Το πρόβλημά μας ως κοινωνία είναι ο συστηματοποιημένος τρόπος με τον οποίο κατασκευάζουμε αισθανόμενα όντα με μοναδικό σκοπό να τα οδηγήσουμε στο σφαγείο, για τη γεύση της σάρκας τους και για το κέρδος.

Αυτή η κατάσταση συμβαίνει νόμιμα, έχει την υποστήριξη του συνόλου της κοινωνίας και εκεί οφείλουμε να εστιάσουμε.

Substantia

Υπάρχει σαφής ανάγκη για μια μεταφιλοζωική προσέγγιση προς τα ζώα και μπορούμε να την αποκτήσουμε αν αντικαταστήσουμε το ρηχό πρίσμα της φιλοζωίας με ένα πρίσμα δικαιωμάτων / απελευθέρωσης των ζώων.

Σύμφωνα με τη θεωρία των δικαιωμάτων, ένα ζώο που έχει την ικανότητα να αισθάνεται έχει καθαυτό εγγενή αξία.

Το ότι ένα ζώο έχει εγγενή αξία, σημαίνει ότι έχει τη δική του ξεχωριστή υπόσταση [substantia], ανεξάρτητα από τη σχέση που έχει με μας είτε ως μονάδα είτε ως είδος.

Έχει το δικαίωμα να υπάρξει, δηλαδή, υπό φυσιολογικές για το είδος του συνθήκες, μακριά από κάθε είδους κακοποίηση και εκμετάλλευση, και διατηρεί αυτό το δικαίωμα ακόμα κι αν δεν είναι ζώο συντροφιάς, ακόμα κι αν είναι ζώο εκτροφής, ακόμα κι αν δεν ανήκει σε κάποιο είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση, ακόμα κι αν η εκμετάλλευσή του δύναται να αποφέρει σε ανθρώπους οικονομικά ή διατροφικά οφέλη, ακόμα κι αν η εμφάνισή του είναι αποκρουστική για εμάς, ακόμα κι αν η ύπαρξή του δεν μας συγκινεί στο ελάχιστο.

Σπισισμός

Ο Άλαν Ντέρσοβιτς, ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους νομικούς, παραδέχεται ότι η νομική κάλυψη της υποτέλειας των μη ανθρώπινων ζώων είναι αυθαίρετη και ο σπισισμός μας απαράδεκτος.

Προσωπικά πιστεύω πως κάθε άνθρωπος που έχει το θάρρος να μελετήσει την ιστορία και την ουσία των διακρίσεων χωρίς παρωπίδες, θα καταλήξει εύκολα στο ίδιο συμπέρασμα.

Τα χαρακτηριστικά της καταπίεσης, εξάλλου, παραμένουν τα ίδια ανεξάρτητα από τον δέκτη τους.

Το αν κάποια στιγμή θα μπει ένα τέλος σε αυτή την αυθαιρεσία θα το δείξει το μέλλον.

Επί του παρόντος, όμως, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αρνούμαστε να αποτελούμε μέρος αυτής της καθημερινής θηριωδίας.

Gary L. Francione, Introduction to Animal Rights: Your Child or the Dog?, Temple University Press, 2000.
Regan, Tom, The Case for Animal Rights. University of California Press 1983.
Alan Dershowitz, Rights From Wrongs: A Secular Theory of the Origins of Rights, Basic Books, 2004.

*Ο Κώστας Αλεξίου είναι υπεύθυνος των «Εκδόσεων Κυαναυγή» (πρόσφατη έκδοση «Μπάμπι, η ιστορία μιας ζωής μέσα στο δάσος» του Felix Salten).

Η εξυπνάδα της κότας

Αν πιστεύετε ακόμη πως οι κότες είναι ζώα με χαμηλή νοημοσύνη, ξανασκεφτείτε το. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι κότες έχουν νοημοσύνη μεγαλύτερη από τρίχρονο παιδί, αναγνωρίζουν πρόσωπα και εικόνες, ενώ κατανοούν πως κάτι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ακόμη κι αν δεν το βλέπουν. 

Παρουσίαση βιβλίου: ΜΠΑΜΠΙ, η ιστορία μιας ζωής μέσα στο δάσος

Τα αυγά της πίσω αυλής

Αναδημοσίευση από: veganthessaloniki.gr

Ποιο είναι το πρόβλημα με τα αυγά της πίσω αυλής (το οικιακό κοτέτσι);

Με την αυξανόμενη δημοτικότητα της αστικής γεωργίας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να ενδιαφέρονται να ξεκινήσουν τα δικά τους κοτέτσια στην αυλή τους, πιστεύοντας ότι μεγαλώνοντας τα δικά τους – ή υιοθετώντας – κοτόπουλα  και εξασφαλίζοντας τα υψηλότερα πρότυπα καλής διαβίωσης, μπορούν να εξαλείψουν την εγγενή βαναυσότητα που συνοδεύει την παραγωγή αυγών.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι, ανεξάρτητα από το πόσο καλά αντιμετωπίζονται οι αυγοπαραγωγικές κότες στην τεχνητά σύντομη ζωή τους, παραμένουν το προϊόν της τεράστιας και εκ προθέσεως βαναυσότητας που υφίσταται μόνο επειδή οι άνθρωποι θέλουν να καταναλώνουν αυγά.

Αυτή η κρυφή βαναυσότητα περιλαμβάνει τη δυστυχία των αιχμάλωτων γονέων που υπέρ-εκτρέφονται προτού θανατωθούν ως νέοι ενήλικες. Περιλαμβάνει τη μαζική δολοφονία των «μη κερδοφόρων» αδελφών (τα αρσενικά κοτόπουλα και τους «ελαττωματικούς» θηλυκούς νεοσσούς). Περιλαμβάνει τις εξοντωτικές αναπηρίες που επιφέρονται γενετικά στο όνομα της υπερπαραγωγής αυγών. Περιλαμβάνει μια σύντομη ζωή σε ένα κοινωνικά και βιολογικά περιορισμένο περιβάλλον. Περιλαμβάνει έναν πρόωρο και τρομακτικό θάνατο.

Η κατανάλωση αυγών, ακόμα και από διασωθείσες κότες, είναι η νομιμοποίηση και διαιώνιση αυτής της βαναυσότητας.
Εάν έχετε οδηγηθεί να πιστεύετε ότι η παραγωγή αυγών της πίσω αυλής είναι μια ανθρώπινη εναλλακτική λύση, ή ότι η κατανάλωση αυγών από κότες που έχουν διασωθεί μπορεί να είναι ηθική, ρωτήστε τον εαυτό σας:

1. Από πού προέρχονται οι κότες;
2. Πού βρίσκονται τα αδέλφια τους;
3. Πού είναι οι γονείς τους;
4. Τι συμβαίνει στο σώμα των κοτόπουλων ως αποτέλεσμα της γενετικής χειραγώγησης, ώστε να παράγουν έναν αφύσικα μεγάλο αριθμό αφύσικα μεγάλων αυγών;
5. Τι συμβαίνει στις κότες όταν σταματούν να γεννάνε αυγά με ένα κερδοφόρο ρυθμό;
6. Γιατί οι κότες βρίσκονται εδώ εξαρχής, αποκομμένες από το φυσικό τους κόσμο και στερημένες μιας φυσικής ζωής;
7. Γιατί σκεφτόμαστε τα κοτόπουλα, και άλλα ζώα, ως τροφή ή πηγή τροφής;

 

1. Από που προέρχονται οι κότες;

 

Οι περισσότεροι χομπίστες που ξεκινούν ένα κοτέτσι στην αυλή τους παραγγέλνουν ταχυδρομικά τους νεοσσούς τους από τα ίδια εκκολαπτήρια που τροφοδοτούν και τις βιομηχανικές φάρμες. Από τους 500 εκατομμύρια νεοσσούς που εκκολάπτονται ετησίως στις ΗΠΑ για την παραγωγή αυγών, 500 εκατομμύρια στερούνται τη φροντίδα, ζεστασιά και προστασία των μητέρων τους. Οι νεοσσοί επωάζονται σε μεταλλικά συρτάρια, όπου η σύνθετη και συνεχής επικοινωνία  ανάμεσα στη μητέρα και το αναπτυσσόμενο έμβρυό της αντικαθίσταται από την κρύα σιωπή των μηχανών.

Ύστερα από 21 ημέρες, οι νεοσσοί ραμφίζουν το δρόμο τους σε έναν κόσμο όπου η μόνη εμπειρία τους από τη μητρική αγάπη είναι η πικρή απουσία της. Μόλις ελάχιστων ωρών σε ηλικία, αυτά τα ευάλωτα ορφανά σπρώχνονται σε μηχανήματα, χειρίζονται χονδροειδώς, διαλέγονται, ταξινομούνται ανά φύλο, και συχνά εξαναγκάζονται να έχουν (από τα μηχανήματα) τα εσωτερικά σεξουαλικά όργανά τους να προεξέχουν,  ώστε να διαχωριστούν σε αρσενικά και θηλυκά, και στη συνέχεια πετιούνται πίσω στον μεταφορικό ιμάντα όπου παίρνουν το δρόμο προς την επόμενη δοκιμασία τους.

Τα νεαρά θηλυκά (πουλάδες) συσκευάζονται και αποστέλλονται μέσω ταχυδρομείου σε ερασιτέχνες αγρότες, λάτρεις των αυγών της πίσω αυλής και καταστήματα ζωοτροφών σε όλη τη χώρα. Επειδή το 10% αυτών των αδύναμων βρεφών πεθαίνουν κατά τη μεταφορά από το στρες της ίδιας της μεταφοράς και τον εγκλεισμό χωρίς τροφή, νερό, ή έλεγχο της θερμοκρασίας για 24-72 ώρες (μερικές φορές και περισσότερο), το εκκολαπτήριο πακετάρει πάντα περισσότερους νεοσσούς από όσους παραγγέλθηκαν. Συχνά, αυτά τα επιπλέον μωρά, που ονομάζονται «συσκευαστές», είναι αρσενικά που είτε έχουν λανθασμένα χαρακτηριστεί ως θηλυκά, ή απλά χρησιμοποιούνται ως υλικό συσκευασίας αντί να απορρίπτονται με άλλα μέσα.

 

2. Τι συμβαίνει στα αρσενικά κοτόπουλα;

 

250 εκατομμύρια αρσενικοί νεοσσοί (cockerels) σκοτώνονται την ημέρα που εκκολάπτονται, εξαιτίας της αδυναμίας τους να γεννήσουν αυγά, επομένως άχρηστα στον αυγοπαραγωγό. Το σύντομο χρονικό διάστημά τους στη γη είναι γεμάτο φόβο, σύγχυση και πόνο, καθώς οι εργαζόμενοι τα προωθούν μέσα από τα δυσοίωνα στάδια του ταξιδιού τους από το εκκολαπτήριο στον μαζικό τάφο: διαλογή, φυλετικό διαχωρισμό, αποχωρισμό, σφαγή.

Καθώς πετιούνται από τις εκκολαπτικές μηχανές, στον ιμάντα μεταφοράς, στο δίσκο διαλογής, καθώς κακομεταχειρίζονται στη διαδικασία του να προσδιοριστεί το φύλο τους, καθώς τα ρίχνουν πίσω στον ιμάντα μεταφοράς προς τα σαγόνια ενός αλεστή, ή το μαρτύριο του θαλάμου αερίων, ή τη φρίκη του σάκου που προκαλεί ασφυξία, ή τον αργό θάνατο σε έναν κάδο γεμάτο από τα νεκρά και ετοιμοθάνατα σώματα των αδελφών τους, αυτά τα νεογέννητα ποτέ δεν σταματούν να κελαηδούν για τη μητέρα τους. Μπορεί να μην γνωρίζουν τίποτα για τον κόσμο στις ολοκαίνουριες ζωές τους, αλλά γνωρίζουν αυτό: τους αξίζει να ζήσουν, τους αξίζει να αγαπηθούν και το επιβεβαιώνουν έως την τελευταία τους πνοή.

Οι λίγοι πετεινοί που δεν σκοτώνονται χρησιμοποιούνται αμέσως ως υλικά συσκευασίας για τα θηλυκά και αποστέλλονται σε επαγγελματίες αγρότες. Εάν καταφέρουν να φτάσουν ζωντανοί στον προορισμό τους, είτε σφαγιάζονται σε ηλικία 6-8 εβδομάδων όταν το φύλο τους γίνει προφανές είτε εγκαταλείπονται σε καταφύγια και τους γίνεται ευθανασία.

Αν οι νεοσσοί εκκολαφτούν στο αγρόκτημα, τότε οι πετεινοί θανατώνονται με «σεβασμό» στο αγρόκτημα με ένα κοφτερό ζευγάρι μαχαιριών ή ένα μαχαίρι στο λαιμό ή ένα τσεκούρι.
Από τους 500 εκατομμύρια νεοσσούς που εκκολάπτονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ,  50%-60% έρχονται στη ζωή για να σκοτωθούν από την πρώτη μέρα ζωής τους επειδή είναι αρσενικά, ενώ ένα άλλο 10%-20% αναμένεται να πεθάνει από το άγχος ή από άλλους παράγοντες. Αυτά είναι τα «απόβλητα» της βιομηχανίας  αυγών – τα αρσενικά, τα «ελαττωματικά» θηλυκά, τα άρρωστα και τα τραυματισμένα.

Επειδή η μαζική βρεφοκτονία είναι το θεμέλιο της παραγωγής αυγών, τα εκκολαπτήρια εκκολάπτουν 3 φορές περισσότερα αυγά από τον αριθμό των νεοσσών που πρόκειται να πουλήσουν, και το κόστος διαχείρισης και διάθεσης των «αποβλήτων» νεοσσών συμπεριλαμβάνονται στην τιμή ζήτησης για κάθε θηλυκό κοτοπουλάκι.

 

3. Πού είναι οι γονείς τους;

 

Οι γονείς των μελλοντικών κοτόπουλων ωοτοκίας συνήθως αποραμφίζονται στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μια σύντομη ζωή σε αγχωτικό εγκλεισμό. Η αποράμφιση – ο μερικός ακρωτηριασμός του ράμφους του πτηνού, που κόβει οστά, χόνδρους και μαλακό ιστό – είναι τόσο οδυνηρή, που κάποια πτηνά πεθαίνουν από το σοκ επί τόπου, ενώ άλλα, αδυνατώντας να φάνε ή να πιούνε, πεθάνουν αργά από πείνα ή αφυδάτωση. Όσα επιβιώνουν υπομένουν χρόνιο, δια βίου πόνο παρόμοιο με τον πόνο-φάντασμα ακρωτηριασμένου μέλους στα παραμορφωμένα ράμφη τους.

Οι νεαροί γονείς περιορίζονται σε γιγαντιαίες αποθήκες όπου εκτρέφονται αδυσώπητα για όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής τους. Αδυνατώντας να ξεφύγουν από την αποθήκη ή να αμυνθούν ενάντια στους κόκορες, οι κότες υπερσκελίζονται, προκαλώντας βίαιους τραυματισμούς, σπασμένα κόκαλα, σοβαρή απώλεια φτερών, οδυνηρά εξαντλημένες αναπνευστικές οδούς και διογκωμένες κοιλιές.

Καμία από αυτές τις κότες δε θα δει ποτέ κάποιο από τα μωρά της. Κάθε ένα από τα 90 δισεκατομμύρια αυγά που παράγονται ετησίως στις ΗΠΑ προέρχεται από μια κότα που έχει στερηθεί την ελευθερία να μεγαλώσει τα μικρά της. Κάθε χρόνο, στο τέλος του πρώτου κύκλου ωοτοκίας, οι κότες που επιβιώνουν τη δοκιμασία των πολλαπλών βιασμών, απορρίπτονται και αντικαθίστανται με νεότερα «αναπαραγωγικά κομμάτια».

Οι »αναλωμένες» κότες αναπαραγωγής σκοτώνονται μαζικά με τους ταχύτερους και πιο οικονομικά εφικτά τρόπους, αλλά ένας μικρός αριθμός πωλείται σε μειωμένη τιμή σε μικρούς αγρότες που χρησιμοποιούν τα αυγά αυτών των «τελευταίας διαλογής γονέων» για άλλα ένα ή δύο έτη πριν από τη σφαγή τους.

Όταν οι αστικοί αγρότες αγοράζουν νεοσσούς, ή γονιμοποιημένα αυγά για να εκκολαφθούν σε ιδιοκατασκευασμένες θερμοκοιτίδες, τόσο οι νεοσσοί όσο και τα αυγά προέρχονται από τα βασανισμένα αυτά πτηνά-γονείς.

 

4. Τι συμβαίνει στο σώμα των κοτόπουλων ως αποτέλεσμα της γενετικής χειραγώγησης, ώστε να παράγουν έναν αφύσικα μεγάλο αριθμό αφύσικα μεγάλων αυγών;

 

Τα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής, όπως και όλα τα πτηνά, γεννάνε αυγά μόνο μια φορά το χρόνο (συνήθως την άνοιξη) και μόνο για να διασφαλιστεί η επιβίωση του είδους τους – κατά μέσο όρο 10 έως 20 αυγά. Οι οικόσιτες κότες έχουν αναπαραχθεί επιλεκτικά ώστε να γεννάνε μεταξύ 260-300 αυγά το χρόνο. Ως αποτέλεσμα της γενετικής τροποποίησης για να παράγουν ένα αφύσικα μεγάλο αριθμό αφύσικα μεγάλων αυγών, οι ωοτόκες κότες υποφέρουν από μια σειρά από σοβαρές διαταραχές του αναπαραγωγικού τους συστήματος, πολλές από τις οποίες μπορεί να αποβούν μοιραίες.

Αυτές περιλαμβάνουν: Δέσμευση αυγών (αυγά που κολλάνε στις σάλπιγγες και βγαίνουν αργά και επώδυνα, ή και καθόλου, προκαλώντας απειλητικές για τη ζωή λοιμώξεις που συχνά οδηγούν σε θάνατο), πρόπτωση μήτρας (ως αποτέλεσμα της καθημερινής έντονης προσπάθειας για να αποβάλει μεγάλα αυγά, η μήτρα του πτηνού ωθείται εξωτερικά διαμέσου της πρωκτικής περιοχής, οδηγώντας σε οδυνηρή λοίμωξη και έναν αργό, αγωνιώδη θάνατο), όγκοι στις σάλπιγγες, περιτονίτιδα, οστεοπόρωση και τα κατάγματα των οστών που τη συνοδεύουν.

Ακόμα και όταν διασώζονται και τους επιτρέπεται να ζήσουν τη ζωή τους, πολλές ωοτόκες κότες δεν μπορούν να σωθούν από τον πόνο και τη δυστυχία που έχει εκτραφεί στο σύστημα τους στο όνομα της παραγωγής αυγών.

 

5. Τι συμβαίνει στις κότες όταν σταματούν να γεννούν αυγά με κερδοφόρο ρυθμό;

 

Σε νεαρή ηλικία από 1,5 έως 3 χρόνων – ένα κλάσμα της φυσικής ζωής της κότας – όταν η ικανότητα της να παράγει ένα αυγό σχεδόν καθημερινά μειώνεται, θεωρείται »αναλωμένη» και απορρίπτεται με τον πιο ανέξοδα δυνατό τρόπο.

Αν αυτή είναι μέρος ενός κοπαδιού αστικού αγροκτήματος, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα  αποκεφαλιστεί με «σεβασμό» στην ίδια της την αυλή από έναν από τους ανθρώπους που γνώριζε και εμπιστεύτηκε. Αν είναι μέρος ενός κοπαδιού «ελευθέρας βοσκής», μπορεί να πεταχτεί σε ένα τεράστιο μεταλλικό βαρέλι με θανατηφόρα αέρια, μαζί με εκατοντάδες τρομοκρατημένες αδελφές της, ή μπορεί να κλειδωθεί σε ένα σφραγισμένο υπόστεγο και να πνιγεί με πυροσβεστικό αφρό, ή μπορεί να σταλεί σε σφαγή «χαμηλής προτεραιότητας» (που σημαίνει ότι η αγωνία της μεταφοράς και «επεξεργασίας» θα διαρκέσει πολύ περισσότερο).

 

6. Γιατί οι κότες βρίσκονται εδώ εξαρχής, αποκομμένες από το φυσικό τους κόσμο και στερημένες μιας φυσικής ζωής;

 

Όπως όλα τα οικόσιτα ζώα, τα κοτόπουλα έχουν απομονωθεί από το φυσικό κόσμο στον οποίο έχουν εξελιχθεί για χιλιετίες, και αναγκάζονται να παραμείνουν για πάντα ευάλωτα και εξαρτημένα από τα ίδια τα άτομα που επωφελούνται από τη δυστυχία και το θάνατο τους. Αποκομμένα από τις περίπλοκες κοινωνικές δομές που διέπουν τις ελεύθερες κοινωνίες τους, και περιορισμένα, χωρίς τη δυνατότητα διαφυγής, σε έναν ανθρώπινο κόσμο όπου δεν έχουν καμία θέση στο παρόν, καμία σύνδεση με το παρελθόν, και καμία πιθανότητα για ένα ελεύθερο μέλλον, οι εκτρεφόμενες κότες δεν έχουν κανένα λόγο στις πιο σημαντικές πτυχές της ζωής τους.

Οι άνθρωποι αποφασίζουν:

• Πού θα ζήσουν.
• Αν θα γνωρίσουν ποτέ τη μητέρα τους.
• Αν, και για πόσο καιρό, θα γαλουχήσουν τους νεοσσούς τους.
• Πότε, και αν, θα τους επιτραπεί να δουν ή να βρεθούν με τις οικογένειες και τους φίλους τους.
• Πότε, πώς, και αν, πρόκειται να αναπαραχθούν.
• Τι, πότε, και πόσο θα φάνε.
• Πόσο χώρο διαβίωσης θα έχουν, εάν υπάρχει καν αυτή η δυνατότητα.
• Αν, και σε ποια απόσταση, θα τους επιτραπεί να περιφέρονται.
• Σε τι ακρωτηριασμούς και γενετικές μεταλλάξεις θα υποβληθούν.
• Τι είδους, εάν υπάρχει καν, κτηνιατρική περίθαλψη θα λάβουν.
• Πότε, πού και πώς πρόκειται να πεθάνουν.

 

7. Γιατί σκεφτόμαστε τα κοτόπουλα, και άλλα ζώα, ως τροφή ή πηγή τροφής;

 

Το σώμα ενός συναισθανόμενου όντος και οι εκκρίσεις του δεν αποτελούν τροφή για μας, με τον ίδιο τρόπο που το σώμα ενός ανθρώπινου όντος και οι εκκρίσεις του δεν αποτελούν τροφή για μας. Η κατανάλωση αυγών (ακόμα και από διασωθέντα κοτόπουλα), ή η διάθεσή τους σε άτομα που διαφορετικά θα αγόραζαν αυγά από κακοποιημένες έγκλειστες κότες, δεν «μειώνει τη δυστυχία», αλλά τη νομιμοποιεί, απαιτεί και διαιωνίζει τον πόνο, επιδοκιμάζοντας την ίδια την πρακτική της βίας που αγωνιζόμαστε να εξαλείψουμε.

Η κότα μπορεί να μη γνωρίζει ότι το ταλαιπωρημένο σώμα της, η σκλαβιά της, η απομόνωσή της, και κάθε δυστυχία στη ζωή της προκλήθηκε σκόπιμα, συστηματικά, και αποκλειστικά και μόνο για την αισθητήρια ικανοποίηση των ανθρώπων, αλλά εσύ το γνωρίζεις.

Μπορεί να μη γνωρίζει ότι το γονιμοποιημένο ωάριο που την έφερε σε ύπαρξη ήταν το αποτέλεσμα εγκλεισμού και βιασμού, ή ότι κότες σαν κι αυτήν είναι το αποτέλεσμα μαζικής βρεφοκτονίας, αλλά εσύ το γνωρίζεις.

Μπορεί να μη γνωρίζει ότι το κόστος για τη θανάτωση αρσενικών βρεφών, «αναλωμένων» γονέων εκτροφής και «αναλωμένων» ωοτόκων θηλυκών είναι ενσωματωμένο στην τιμή των αυγών, αλλά εσύ το γνωρίζεις.

Μπορεί να μη γνωρίζει ότι, αν γίνουμε vegan, η φρίκη που η ίδια και το είδος της είναι αναγκασμένοι να υπομείνουν θα τελειώσει, αλλά εσύ το γνωρίζεις.

Πράξε με βάση αυτή τη γνώση! Γίνε vegan και εκπαίδευσε άλλους σχετικά με τη βία και την εγγενή αδικία σε όλες τις μη-vegan επιλογές. Διάσωσε (μην αγοράζεις) κοτόπουλα και άλλα ζώα, δείξε σεβασμό για τη  ζωή τους, και να θυμάσαι πάντα να δίνεις τα αυγά πίσω στα πτηνά: Είναι, άλλωστε, οι μόνοι νόμιμοι ιδιοκτήτες τους.

Πηγή: http://peacefulprairie.org/backyard-eggs.html

Μήπως η συνθετική γούνα στο μπουφάν σου είναι στην πραγματικότητα γούνα σκύλου;

Πριν λίγες ημέρες παρά λίγο να μου πουλήσουν αληθινή γούνα για συνθετική. 

Η σήμανση πάνω στο ρούχο, έγραφε 100% acrylic και δεν έφερε καμία άλλη ειδοποίηση ότι η γούνα στην κουκούλα ήταν αληθινή. Παρανομία; Ναι. Αλλά συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ό,τι νομίζετε. 

 Ορίστε ένας οδηγός για το πως ξεχωρίζετε την συνθετική από την αληθινή γούνα. 

http://www.humanesociety.org/assets/pdfs/fur/field-guide-on-real-vs-fake-fur-final.pdf

Αν το μπουφάν σας έχει γούνα γύρω-γύρω στην κουκούλα, μην θεωρήσετε δεδομένο πως είναι ψεύτικη. Αν είναι μόνο για τα τελειώματα του υφάσματος, πολλές φορές δεν αναγράφεται ούτε αν είναι αληθινή ούτε από ποιο ζώο προέρχεται (παρανόμως βέβαια, αλλά συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος). 

Αν και εντός της Ε.Ε. έχει απαγορευτεί το εμπόριο γούνας σκύλου και γάτας εδώ και κάποια χρόνια, απουσιάζει ο συστηματικός έλεγχος ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα. Αποτέλεσμα είναι να εισάγονται φθηνές γούνες για τα τελειώματα των ρούχων (μανίκια, εσωτερική επένδυση, κουκούλα) από την Κίνα και να προέρχονται από σκύλους...). Ελέγξτε την υφή της τρίχας και τη βάση, αν έχει δέρμα είναι αληθινή, αν έχει ύφασμα είναι συνθετική. 

Πάνω από δύο εκατομμύρια γάτες και σκύλοι σφαγιάζονται κάθε χρόνο στην Ασία - πνίγουν τα ζώα ή τα βράζουν ζωντανά για να βελτιώσουν την ποιότητα της γούνας - προκειμένου να προωθηθούν τα προϊόντα αυτά στις αγορές Ευρώπης και Ρωσίας.

Υπουργείο Παιδείας: Μη διδακτικές οι εκδρομές μαθητών σε χώρους αιχμαλωσίας & εμπορικής εκμετάλλευσης ζώων

«Την αποφυγή χώρων στους οποίους βρίσκονται ζώα σε αιχμαλωσία, με σκοπό την εμπορική τους εκμετάλλευση, καθώς αυτό δεν συνάδει με τις γενικές αρχές της εκπαίδευσης» επισημαίνει με επιστολή του (το σχετικό έγγραφο εδώ) στις 15 Ιανουαρίου 2016 προς τους αρμόδιες υπηρεσίες ο Ιωάννης Κουφόπουλος προϊστάμενος της Διεύθυνσης Σπουδών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης επισημαίνοντας ουσιαστικά το αυτονόητο, ότι δηλαδή τίποτα το διδακτικό δεν υπάρχει στους ζωολογικούς κήπους καθώς εκεί τα ζώα ζουν σε καθεστώς αιχμαλωσίας και αποτελούν αξιοθέατο μόνο για να κερδίζουν από την θέαση τους οι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, που προφασίζονται μάλιστα ότι έτσι τα σώζουν.

Αυτό το πάγιο αίτημα των φιλοζωικών φορέων της χώρας φαίνεται ότι έγινε κατανοητό από το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων καθώς τα περισσότερα σχολεία (κυρίως Δημοτικά και Γυμνάσια) – παραβλέποντας το αντιεκπαιδευτικό περιεχόμενο διοργανώνουν εκδρομές στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκα στα Σπάτα και στο δελφινάριο που υπάρχει εκεί.

Μάλιστα ο κ. Κουφόπουλος τονίζει ότι οι επισκέψεις σε τέτοιους χώρους είναι κάτι που «δεν συνάδει με τις γενικές αρχές της εκπαίδευσης, στις οποίες μεταξύ άλλων, πολύ σημαντική θέση επέχει η ευαισθητοποίηση για την αναγκαιότητα της προστασίας και του σεβασμού του φυσικού περιβάλλοντος, η υιοθέτηση ανάλογων προτύπων συμπεριφοράς, καθώς και η δημιουργία υπεύθυνων προσωπικοτήτων με κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες».

Με το εισιτήριο σου διαιωνίζεις την αιχμαλωσία τους!

Όπως πολλές φορές έχουμε επισημαίνει όσοι επισκέπτονται παράνομους ή νόμιμους ζωολογικούς κήπους όπως είναι π.χ. το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο συμβάλλουν με το εισιτήριο τους στη διαιώνιση της αιχμαλωσίας και της κακοποίησης άγριων ζώων που δεν θα έπρεπε να ζουν στα κλουβιά. Παράλληλα διδάσκουν στα παιδιά τους ότι ο ισχυρός (άνθρωπος) μπορεί να συμπεριφέρεται στον ανίσχυρο (στο ζώο) όπως θέλει. Να τον αιχμαλωτίζει και να τον εκμεταλλεύεται για να βγάζει λεφτά.

Οι ζωολογικοί κήποι πουθενά στον κόσμο δεν προάγουν την φιλοζωία όσο και αν οι ιδιοκτήτες τους ισχυρίζονται το αντίθετο για να μας πείσουν για το σπουδαίο έργο το οποίο προσφέρουν στο κοινό και κυρίως στα ίδια τα ζώα. Αυτές οι επιχειρήσεις - που δεν είναι καταφύγια της άγριας ζωής - υπάρχουν για να βγάζουν χρήματα οι ιδιοκτήτες τους και οι έρευνες που γίνονται από τους φιλοζωικούς φορείς ανά τον κόσμο φέρνουν συχνά στο φως της δημοσιότητας αδιάψευστα ντοκουμέντα για το πώς αυτά τα πλάσματα κακοποιούνται από τις συνθήκες εγκλεισμού και όχι μόνο.

Τα επιχειρήματα των ιδιοκτητών αυτών των επιχειρήσεων ότι έτσι προστατεύουν άγρια ζώα είδη προς εξαφάνιση – πέφτουν στο κενό – καθώς νησίδες με αιχμάλωτα άγρια ζώα δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως «κιβωτοί» σωτηρίας. Άλλες δράσεις πρέπει να αναλάβουν οι κυβερνήσεις για να προστατέψουν τις άγρια ζώα τα οποία εξαφανίζονται συστηματικά - αν και συντελούν ώστε ο πλανήτης Γη να είναι τόσο μοναδικός - εξαιτίας της ανθρώπρινης δραστηριότητας.

Πηγή:Zoosos

Διαβάστε επίσης:

Οι αιχμάλωτοι των Αθηνών

Σταματήστε την αιχμαλωσία των κητοειδών στην Ελλάδα